Historia

HISTORIA SZKOŁY
od Szkoły Przemysłowej przy Krakowskiej Fabryce Kabli
do Zespołu Szkół Elektrycznych nr 1 w Krakowie

Początki naszej Szkoły wiążą się z powojenną odbudową przemysłu i jego zapotrzebowaniem na wykwalifikowane kadry. Już w 1945r. Krakowska Fabryka Kabli zorganizowała warsztaty, w których około 30 uczniów, praktykowało w zawodach: ślusarza, elektryka i tokarza. Było to początkiem 3-letniej Szkoły Przemysłowej dla młodocianych pracowników, istniejącej do roku 1950 i kształcącej w zakresie przygotowania zawodowego.
W kwietniu 1946r. Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego podjęło decyzję stworzenia na bazie istniejącej szkoły przyzakładowej, 3-letniego Gimnazjum Przemysłowego ze specjalnościami – elektryczną i mechaniczną. Na stanowisko pierwszego dyrektora powołany został Bronisław Tomecki. Jeszcze w tym samym miesiącu odbyły się pierwsze egzaminy wstępne. Nowo powstała Szkoła pracowała w bardzo trudnych warunkach. Nauka odbywała się początkowo w świetlicy KFK nad portiernią, a następnie w drewnianym poniemieckim baraku. Chociaż brakowało podstawowego wyposażenia, programów nauczania i podręczników, a prowizoryczny zbity z desek sprzęt zastępował stoliki i ławki, Szkoła od samego początku miała szczęście do wspaniałych nauczycieli, przekazujących młodzieży nie tylko wiedzę, ale i wzorce postaw. Takim był pierwszy jej dyrektor Bronisław Tomecki, oskarżony później przez władze komunistyczne o działalność pedagogiczną, niezgodną z wytycznymi ówczesnej polityki i uwięziony. W czerwcu 1948r. opuścili szkołę pierwsi absolwenci Gimnazjum jako kwalifikowani robotnicy. Było wśród nich: 15 ślusarzy, 7 tokarzy i 8 elektryków.

EWD

 

Postępujący rozwój Szkoły wymagał odpowiednich warunków lokalowych. Przystąpiono do budowy nowego, parterowego budynku z salami dla sześciu klas i pomieszczeniami internatowymi. We wrześniu 1948r. rozpoczęła się nauka w nowych pomieszczeniach. Oprócz istniejącego Gimnazjum Przemysłowego powstały, pierwsze klasy Liceum Przemysłu Elektrotechnicznego. Wiosną 1949r. rozpoczęto budowę kolejnego 3-piętrowego gmachu. Dzięki pomocy KFK już we wrześniu 1950r. w nowym budynku zostają urządzone warsztaty szkolne i część sal lekcyjnych. Wiosną 1951r. wszystkie klasy rozpoczęły naukę w nowych pomieszczeniach, a poprzedni parterowy budynek został przekształcony na internat dla 60 uczniów.
1 września 1951r. Szkoła zostaje przekształcona w czteroletnie Technikum Przemysłu Elektrotechnicznego im. Tadeusza Kościuszki. Ostatni absolwenci tego technikum opuścili Szkołę w 1959r.

Początek lat 50-tych, to czas rozwoju  KFK, która potrzebowała nowych pomieszczeń dla administracji przez co dążyła do zlikwidowania Szkoły. 1 sierpnia 1953r. stanowisko dyrektora objął mgr Józef Nowak, który tę sytuację potraktował jako osobiste wyzwanie. Gdy Technikum zostało przeznaczone do likwidacji przez wstrzymanie naboru, a Zasadniczą Szkołę Zawodową przeniesiono do Zespołu Szkół przy ul. Skrzyneckiego, nie pogodzeni z tym ludzie związani ze Szkołą, na czele z dyrektorem J. Nowakiem, rozpoczęli prawdziwą walkę o jej utrzymanie. Szansa na uratowanie Szkoły pojawiła się pod koniec 1956r. wraz z reorganizacją szkolnictwa zawodowego.
W dniu 17 maja 1957 roku doszło do podpisania porozumienia w sprawie zbudowania nowego gmachu dla naszej Szkoły, w którym KFK zobowiązała się do partycypowania w 50% kosztów inwestycji, a resztę finansował Społeczny Fundusz Budowy Szkół Tysiąclecia. Mimo różnych trudności w roku szkolnym 1957/58 przy ul. Kamieńskiego 49, wśród łąk i bagien, rozpoczęto prace budowlane. Mimo trudnych warunków pracy  w starych pomieszczeniach i na dwie zmiany, od 1 września 1957r.  otwarto dodatkowe dwie klasy Zasadniczej Szkoły Elektroenergetycznej. Wmurowanie aktu erekcyjnego nastąpiło dopiero 12 kwietnia 1961r.

Rok szkolny 1963/64 rozpoczął się przeprowadzką do nowego pięknego gmachu. Ze względu na profil Szkoły priorytetowe stało się urządzenie bazy do nauczania przedmiotów elektrycznych. Powstały dwie sale ćwiczeń dla specjalności: elektromechanika i elektrotechnika przemysłowa oraz automatyka i pomiary. Stworzono też gabinet aparatów i urządzeń elektrycznych, zorganizowano i wyposażono salę przedmiotową do rysunku technicznego, wzbogacone zostały zbiory gabinetu i pracowni fizycznej. W roku 1964/65 Szkoła powiększa się o dwie klasy Wydziału dla Pracujących, a ogólna liczba uczniów wzrasta do 1036. Wprowadzone zostają nowe specjalności – elektronika i informatyka. Nadszedł czas, by Szkoła składająca się z 5-letniego Technikum Elektrotechnicznego, Zasadniczej Szkoły Elektroenergetycznej i Technikum Elektrotechnicznego Wydział dla Pracujących, jako jedna ze szkół tysiąclatek wybrała patrona.

Uroczystości związane z nadaniem Szkole imienia Powstańców Śląskich odbyły się 18 czerwca 1966 roku. Z inicjatywy weteranów powstań śląskich szkoła otrzymała płaskorzeźbę, będącą odtworzeniem plakiety wybitej w 1922 roku dla uczczenia III powstania śląskiego. Odsłonięcie tablicy oraz przekazania urny z ziemią z pola bitwy na Górze Św. Anny odbyło się 18 września 1976r., a 5 maja 1979r. w 58. rocznicę wybuchu powstania śląskiego, nastąpiło wręczenie Szkole sztandaru ufundowanego przez Krakowską Fabrykę Kabli i Maszyn Kablowych oraz otwarcie szkolnej Izby Pamięci Narodowej. Wobec zwiększania się ilości klas, atrakcyjności kierunków kształcenia – także dla młodzieży spoza Krakowa – przestał wystarczać stary budynek internatu. Rozbudowy wymagała też baza warsztatowa. Dla zdobycia środków na te inwestycje z inicjatywy mgr inż. Bolesława Makuty, kierującego Szkołą od września 1975r., podpisana została umowa o dalszej współpracy i pomocy “Kabla” dla Szkoły, czego wyrazem było przede wszystkim partycypowanie w kosztach rozpoczętych inwestycji. Sfinalizowanie tych inwestycji było też główną troską mgr-a inż. Franciszka Stępnia, dyrektora Szkoły od początku roku szkolnego 1980/81. W listopadzie 1981 roku została ukończona budowa internatu. Rozbudowa warsztatów trwała do czerwca 1984r. Po zakończeniu budowy tych obiektów można było ostatecznie zagospodarować otoczenie Szkoły, urządzić boiska sportowe, zadbać o zieleń i estetykę terenu.

W latach 80-tych Szkoła poszerzyła współpracę z Centrum Naukowo-Produkcyjnym Mikroelektroniki i Rezystorów Zakładów Unitra-Telpod. Rozpoczęto kształcenie pracowników młodocianych w zawodzie monter podzespołów. Przez wiele lat absolwentki i absolwenci Zasadniczej Szkoły zasilali załogę Unitra-Telpod kontynuując naukę w naszym Technikum. Rozwój przemysłu elektronicznego i elektrotechnicznego wpłynął na konieczność dostosowania kierunków kształcenia do wymogów rynku pracy.
Naprzeciw temu wyzwaniu wyszedł, mgr Antoni Juszczyk pełniący funkcję dyrektora szkoły od września 1990r. W roku szkolnym 1991/92 uruchomione zostały, cieszące się ogromnym zainteresowaniem wśród młodzieży, specjalności: elektronika ogólna i elektrotechnika przemysłowa. W porozumieniu z Akademią Medyczną reaktywowano Policealne Studium Zawodowe o specjalności elektronika medyczna. Wychodząc naprzeciw potrzebom środowiska, w związku z likwidacją przyzakładowej szkoły zawodowej Zakładów Unitra-Telpod utrzymano klasy w Zasadniczej Szkole Zawodowej w zawodzie monter podzespołów elektronicznych oraz reaktywowano Liceum Zawodowe w zawodzie monter urządzeń elektronicznych. Lata 90-te to czas szeregu zmian w kształceniu zawodowym. Czas nowego spojrzenia na programy i metody nauczania. Szkoła z powodzeniem podejmowała wyzwanie w postaci przygotowywania i wdrażania nowych rozwiązań, w tym innowatorskiego w tamtych latach kształcenia modułowego.

W 2000 roku podpisano umowy o współpracy z AGH i Politechniką Krakowską, w ramach których przeprowadzano do 2005 roku egzamin dojrzałości połączony z egzaminem wstępnym na te uczelnie, a w 2005 roku podpisano umowę z AGH o współpracy w celu kształcenia praktycznego uczniów i utworzeniu klasy patronackiej.

Pierwsza dekada obecnego wieku to także czas, gdy pojawiają się nowe typy szkół i nowe kierunki. W ramach reformy szkolnictwa powstały w naszym Zespole: Liceum Profilowane, Technikum Uzupełniające i Szkoła Policealna. W tym czasie kształcono techników elektryków, elektroników i informatyków a w szkole zawodowej dodatkowo monterów elektroników. Powstają nowe pracownie informatyczne, automatyki elektrycznej i elektronicznej. Powstaje wreszcie projekt pracowni Odnawialnych Źródeł Energii dzięki któremu mogliśmy uzupełnić naszą ofertę edukacyjną o kierunek technika elektryka o specjalności ÓŹE. Szkoła uzyskuje akredytację do przeprowadzania egzaminów potwierdzających kwalifikacje zawodowe.

Ważne miejsce w najnowszej historii Szkoły zajmują kontakty ze szkołami zawodowymi m. in. w Danii, Niemczech czy Francji. Efektem pobytu nauczycieli i uczniów w Viborgu, Norymberdze oraz Briare i Pithiviers było zapoznanie się z organizacją pracy tamtejszych szkół, wymiana doświadczeń i nawiązanie nowych znajomości..

W roku 2015, po ponad 20 latach kierowania szkołą, odchodzi na zasłużoną emeryturę dyrektor Antoni Juszczyk. Jego następcą zostaje mgr Andrzej Matyja, absolwent a później także nasz nauczyciel. Szkoła rozpoczyna nowy okres swojego rozwoju: szybki, nowoczesny i efektywny.
W ciągu ostatnich lat liczba uczniów dwukrotnie się zwiększyła. Powstały nowe pracownie do nauczania informatyki, przedmiotów elektrycznych, elektronicznych oraz odnawialnych źródeł energii. Odnowiono elewację budynku. Ukoronowaniem zmian modernizacyjnych było otwarcie w październiku 2018, przez Prezydenta Miasta Krakowa prof. Jacka Majchrowskiego, kompleksu boisk sportowych, z którego zarówno nasi uczniowie jak i mieszkańcy okolicznych osiedli.

Szkoła stara się odpowiadać na nowe potrzeby rynku pracy. Dlatego w 2021 roku otwarto nowe kierunki kształcenia: technik automatyk i technik programista.

Szkoła realizuje liczne projekty edukacyjne. W ramach tych projektów nasi uczniowie i nauczyciele wyjeżdżają m. in. do Wielkiej Brytanii, Niemiec, czy Hiszpanii, gdzie realizują praktyki zawodowe, podnoszą kompetencje, czy poznają kulturę innych krajów. W trzecią dekadę XXI wieku wchodzimy razem z ponad tysiącem uczniów, z nadzieją na dalsze ich sukcesy i z wyrazistą wizją Szkoły w przyszłości.

Skip to content